Embedded Files
Sommige theologen en biologen zeggen dat mensen speciale dieren zijn, die zich het lekkerst voelen, als ze samen met anderen iets moeilijks tot stand gebracht hebben. Als ze wat voor elkaar betekenen. Heel vroeger zeiden ze: Kom op, laten we samen gaan jagen, want mam moet eten hebben. Nu zeggen we: kom op, laten we een dag samenwerken om een gebouw in te richten.
Oh ja, jullie moesten de groeten van Mihai hebben! Wie is Mihai? Mihai Irima is een man. Hij woont in het Cămin Spital in Târgu-Neamţ. In het kippenhok. Niks bijzonders, want de meest gezonde mannen wonen in het voormalige kippenhok. De vrouwen en de zieken, die wat meer verzorging nodig hebben, wonen in de vroegere paardenstallen. Ooit werd het gebouw door de staat aangekocht om er hulpbehoevende mensen in te stoppen. En ze een beetje te verzorgen. Zelfs onder het oude regime vonden de mensen in Roemenië dat het niet kon, mensen aan hun lot overlaten en langs de straat laten omkomen. Nee, opgeborgen zag je er tenminste vanaf buiten niks van.
Zo is ook Mihai hier terecht gekomen. Mihai heeft wel benen, maar hij kan er niet op lopen. Dat wil zeggen, hij kan zijn voeten niet gebruiken. Hij loopt op zijn knieën. Niet hard, maar dat hoeft ook niet. Hij heeft de tijd. Kijk naar de stukken autoband onder z'n knieën. Daar loopt hij op. Schoenen heeft ie niet. Wat moet hij ook met schoenen? Gewoon drie paar voddige sokken tegen de kou, of een paar versleten pantoffels.
Trouwens, hoe denk je dat Mihai er uit ziet als hij na z'n boodschap de WC weer uitkomt? Eigenlijk is het geen WC. Meer een C, want water is er niet. De WC, die niet meer is dan een gat in de grond, met een paar stenen om op te staan en die nauwelijks boven de stront uitkomen? Zie je het voor je?
Goed, dan hoeven we verder ook geen andere argumenten te verzinnen voor nieuwbouw. Met een echte WC. Al is het maar voor Mihai…
Zie hoe feestelijk Mihai gekleed is. De foto is in 1992 genomen. Onze Marnix Annelies had juist tevoren de eerste paal geslagen voor de nieuwbouw. Bij het kruipen steunt Mihai op een paar stokjes, kleine paaltjes. Hij omwikkelt die met ouwe lappen. Dan doen ze niet zo zeer aan zijn handen.
Ter gelegenheid van het feest staat Mihai op nieuwe banden. Nieuwe stukken buitenband, nieuwe vodden erin en zelfs nieuwe veters om de dingen om zijn knieën te binden. Geloof me: die banden zijn echt niet alleen vanwege het feest. Hij draagt ze altijd. In de modder is een goeie wegligging een must. Nu heeft hij zich nieuwe met een goed profiel aangeschaft. Je wilt op een feest toch niet onderuit gaan?
Zo scharrelt Mihai over het terrein. Het is groot feest. Daarom heeft een verzorgster een rode anjer in het knoopsgat van zijn versleten colbertje gestoken. Een andere anjer steekt in z'n vuist. Hoewel nog niets van een nieuw gebouw te zien is, is het al feest in Mihai's hoofd en lijf. Want Mihai heeft hoop. Hoop op verbetering. Dank zij een stel wildvreemden in een land, waar Mihai geen voorstelling van heeft. Dank zij die mensen, die met hun acties de Roemeense overheid heeft kunnen overhalen de bouwkosten te dragen, door als stichting garant te staan voor de voorzieningen en de inrichting. Deze zomer is er druk doorgebouwd. De bewoners zien hun nieuwe onderkomen voor hun ogen gestalte krijgen. Mihai en zijn maten zitten dagelijks op het gammele bankje voor hun kippenhok. Ze wachten geduldig op het moment waarop ze hun nieuwe onderkomen kunnen betrekken. Op het moment, waarop ze voor het eerst van hun leven hun behoefte kunnen achterlaten zonder die van een voorganger aan hun schoenen weer mee naar buiten te nemen.
Mihai is geen man van veel woorden. Hij zal niet uitbundig allerlei mensen gaan bedanken. Gelukkig maar. Dat geeft ons de kans hem lekker van een afstandje te bekijken en daarvan te genieten…
Page updated
Google Sites
Report abuse